Rozdział 3

   Dormitorium Ślizgonów znajdowało się w miejscu niezmiernie niespodziewanym, zważywszy na pogodę ducha i miłe usposobienie mieszkańców tego domu. Czyli w lochach. Naprawdę byłem zaskoczony.
   Po kolacji nasz wspaniały opiekun Profesor Malfoy wraz z kilkoma prefektami zebrał cały Slytherin i poprowadził nas do pokoju wspólnego. Mężczyzna posiadał niesamowitą charyzmę, wszyscy spełniali jego rozkazy bez żadnego słowa sprzeciwu i wątpę, że było tak tylko z powodu jego mrocznej, śmierciożerczej przeszłości.W końcu kto by się tam przejmował... Najwyżej dostanę klątwą w łeb i zakończę te katusze, nie wiem jak inni.
   Kiedy wszyscy grzecznie usiedli, na sofach bądź podłodze, Malfoy obrzucił nas groźnym spojrzeniem.
- Zapewne znacie historię mojego, teraz już także waszego, domu. - Westchnął. - Słyniemy nie tylko ze sprytu i  inteligencji, ale także pewnej... skłonności do czarnoksięstwa. No i... Czarny Pan też był ze Slytherinu. - Wyraźnie się skrzywił, kiedy wypowiadał to miano. Bez względu na tą śmierciożerczą przeszłość, raczej nie był on jego zbytnuim zwolennikiem, jak myślę.
   - Chcę, żebyście trzymali się razem. Musicie udowodnić całemu Hogwartowi, że nie jesteśmy takimi, jakimi nas widzą. Że nie jesteśmy wszyscy śmierciożercami.
   Po jego słowach zapadła cisza. Każdy, nie ważne jak bliskie powiązania miał z ciemną stroną, spuścił wzrok. Te małe, wkurzające dzieciaki, które wcześniej szpanowały swoją czystą krwią, wyglądały na bardziej ochrzanione, niż gdyby Profesor miał sie do nich zwrócić bezpośrednio. Malfoy jeszcze raz spojrzał po nas badawczo, załopotał majestatycznie szatą i opuścił pokój.
   W tamtym momencie zyskał mój respekt.jak co, ale widać było, że zależy mu na nas, ślizgonach i zrobi wszystko by przywrócic chwałę domowi.
   Dorian usiadł w głębokim fotelu naprzeciw kominka i skinął na mnie dłonią. Podszedłem do niego i zająłem miejsce tuż obok, na podłodze.
- Powiedz mi, jak długo byłeś odcięty od czarodziejskiego świata? Bo widac, że coś wiesz, ale mieszasz info i czasem słabo sie orientujesz.
- Jeśli sie tak zastanowić, to całe życie. Tyle co wiem, to dowiedziałem się z takiej serii książek. Opowiada ona o życiu Harryego Pottera w tej szkole. Kojarzysz?
- Ta J. K. Rowling? - Przytaknąłem. - Znam. Taka z lekka ubarwiana biografia ministra. Czyli w sumie, to nie wiele wiesz. Chyba będę ci musiał co nieco wytłumaczyć.
- Przydałoby się.
- Hmmm... Najważniejsze fakty z ostatnich kilku lat... No więc, jak ci mówiłem, za wnioskiem Ministra rozpatrzono jeszcze raz sprawę Draco Malfoya no i go uniewinniono. Potem przez jakiś czas mieszkali razem, znaczy on i Potter, bo Malfoy nie miał gdzie się podziać. Jak wiesz, teraz został nauczycielem eliksirów i opiekunem naszego domu. Ale to tak enyłej, podobno w hołdzie poprzedniemu opiekunowi. Ważnym wydarzeniem było także podanie do wiadomości publicznej części badań, jakie prowadzili niewymowni. - Podrapał się po głowie. - Jakby ci to wytłumaczyć... Słyszałeś o tych mugolskich, fikcyjnych superbohaterach? No więc ktoś w ministerstwie odkrył zaklęcie, które sprawia, że twoja najsilniejsza cecha lub umiejetność zaczyna byc zasilana magią i jej potencjał rośnie. To znaczy, że jak jesteś szybki, to stajesz się superszybki i tak dalej. No i wtedy projekt przejęli niewymowni i  utajniono badania. Okazało się na przykład, że ta magia była obecna też w magicznych portretach i  że żaden obraz namalowany przez zwykłego artystę nie ożywał, bo mógł ożyć tylko za sprawą wewnętrznego super-talentu czarodziejskiego malarza.
   Kiedy przerwał swój wykład, zauważyłem, że wokół nas zebrał się dość spory tłumek i wszyscy spijali każde słowo z ust bruneta. Chyba wiedza na te tematy nie była tak powszechna jak Dorian twierdził.
   Sam zainteresowany zdawał się nie zauważać jak wiele osób go słuchało. Wpatrywał się w ogień ze zmarszczonymi brwiami.
   - Jest też tak, że nie każdy może po prostu użyć tego zaklęcia i twój talent stanie się taki super ekstra. Nie... To jest bardziej tak, że te talent musi być wyćwiczony, rozwinięty. Taki, że naprawdę stanie sie na tyle silny, żeby stać się silniejszym.
   I pewnie mówiłby dalej, gdyby nie to, że akurat ten moment wybrał sobie los, by zesłać nam kolejne dziwne i niespodziewane zdażenie. A zdażyło się coś naprawdę dziwnego. Ogień zabarwił się na zielono i z kominka wyszedł jakiś ciemnowłosy czarodziej. Spojrzał na nas zdezorientowany, odwzajemniliśmy jego wzrok z jeszcze głupszym wyrazem twarzy i do pokoju wpadł nasz opiekun.
- Co ty wyprawiasz! Nie mogłeś zafiukać po prostu do moich kwater?!
Okularnik jakby skulił sie w sobie.
-No miałem problemy w pracy i zapomnialem, że oni tu są, a wcześniej zawsze spotykaliśmy się...
   -Czy pan, to Harry Potter? - Przerwała mu jakaś drobna dziewczyna, ciągnąc go za rękaw.
- No teraz to się tłumacz młodziakom. Ja nie zamierzam potem odpowiadać na głupie pytania. Jakbys mnie szukał, będę u siebie. - Załopotał znów szatą i zniknął za drzwiami.
   Brunet spojrzał na Malfoya tęskie, ale nie sprzeciwił się rozkazowi (zresztą chyba nikt by się nie sprzeciwił). Zdjął dłoń dziewczyny ze swojego rękawa i przygryzł wargę.
- Hej... Tak, ja jestem Harry Potter. Możecie nikomu nie mówić, że tu byłem? - Zapytał, cały czas nerwowo zerkając na drzwi pokoju naszego opiekuna. - Jeśli będzie na mnie czekać dłużej, obrazi się jeszcze bardziej. Wybaczcie. - I poszedł udobruchać* blondyna.
   - Dorian? - Szturchnąłem długowłosego w ramię. - Wiesz może, co Minister tu robi?
- Nie mówiłem ci? Odkąd uniewinniono Profesora, są w bardzo zażyłych stosunkach.
Tymi słowami momentalnie skupił na sobie wzrok współdomowników.
- Nie wiecie? Przecież wszyscy znają plotki...
- Powiedz nam! - krzyknęła blondynka, która wczesniej molestowała szatę blondyna. Wszyscy jak na komendę doskoczyli do chłopaka, żądając informacji.
   I własnie w ten sposón Dorian zyskał reputację tego, co wszystko o wszystkich wie.

* Przedrostek "udob" często występuje jako niemy.

***

   Pokój, który zajmowałem razem z Dorianem i kilkoma innymi chłopakami, był chyba dzięsięć razy bardziej elegancki i conajmniej dwukrotnie większy od mojego pokoju w Londynie. Miał kształt pięciokąta a  na jego wyposażenie składało się pięć łóżek z ciemnego drewna z baldachimami i i tyle samo wielkich kufrów ze srebrnymi okuciami. Ciężkie zasłony wyszyte były nitką pod kolor okuć w wężowy wzór.
   Na łóżku najbardziej wgłąb, leżały moje torby, toteż uznałem je za własne. Spakowałem ubrania do kufra, na wierzch dałem książki i przebrałem się w piżamę. Byłem w cholerę zmęczony i szczerze miałem dość tej sytuacji. Straciłem już nadzieję, że uda mi się obudzić i że to wszystko okaże się jednym wielkim koszmarem, ale zawsze tylko koszmarem (co prawda sam w sobie nie byłby straszny. Raczej przerażałby mnie fakt, że to powstało w mojej głowie.). Teraz po prostu wiem, że to wszystko jest prawdziwe. Hogwart, czarodziej, magia.
   Sięgnąłem po rzeczy, które matka mi spakowała do torby i w której wcześniej znalazłem różdżkę i szatę. Były tam książki o raczej niewiele mi mówiących tytułach, jak "Zielarstwo dla opornych" albo "Zaawansowane techniki ważenia trucizn tom 1". Między pożółkłymi (tomami, które jak przypuszczam były...) podręcznikami zobaczyłem też list od rodzicielki, który zauważyłem wcześniej w pociągu. Niewiele myśląc, zacząłem czytać:

"Drogi Fredricku!!!
Zapewne masz mi za złe, że tak bez namysłu wysłałam cię do zupełnie nieznanej ci szkoły i która (zapewniam cię) jest najzupełniej najbardziej nienormalną jaką znam. Musisz wiedzić, że czekałam na ten list całe swoje życie i kiedy ty go dostałeś, byłam tak szczęśliwa, jakbym sama go dostała. Jestem z ciebie dumna, pamiętaj o tym. Zobaczymy sie w końcu dopiero ba święta.

Twoja matka, Ludwika Whitehall

P.S.
Nie zbłaźnij się tam za bardzo. Nie chcę, żeby cię odesłali pierwszego dnia."

   Aha. Przynajmniej wyjaśniła mi coś nie coś. W sumie, to w natłoku wrażeń i odczuć zapomniałem się wściec na moją matkę, raczej skupiłem się na fakcie mojego przyjęcio do magicznej szkoły. Heloł, w końcu nie codziń się zostaje czarodziejem? Jednak skoro mi już przypomniała...
   CHOLERA!!! Czemu mi nie powiedziała o moich czarodziejskich korzeniach?! Czemu trzymała w tajemnicy prawdziwy powód śmierci ojca?! I czemu, kurde, nie powiedziała o tym jak wielkim był bohaterem?! Czemu?

***

   Miałem czterech współlokatorów: (oczywiście) Doriana, Abronsiusa Heinemanna, Apoloniusza Lilywhite i Wacława Dyndalskiego (ten to chyba z Polski był). Kiedy weszli do pokoju, wszyscy dyskutowali o czymś namiętnie. Nietrudno zgadnąć, że to Dorian wiódł prym w rozmowie.
- Ej! - Szturchnął bruneta Wacek. - Mówiłeś coś o tych super-talentach. Będziemy mieć to na zajęciach? - Zapytał, prezentując nam wszystkim najprawdziwszy z prawdziwych topornych słowiańskich akcentów.
- Wydaje mi się, że to będzie w ramach dodatkowych lekcji. No wiesz, tylko dla tych z odpowiednimi predyspozycjami.
- Jeju... Jak ja bym chciał mieć jakiś talent... - Jęknął Bronek i walnął na łóżko obok mnie.
- A może masz, tylko o tym nie wiesz? - Stwierdziłem, więdząc doskonale, że sam żadnego talentu nie posiadam. Nie żebym się przejmował, czy coś, ale zawsze gdzieś tam pozostawała mała cząstka zazdrości w dalekiej głębi podświadomości.
- Jutro się okaże. Na planie było napisane, że "Odkrywanie wewnętrznych pokładów talentu" mamy po obiedzie. Jaka idiotyczna nazwa...
- A co mamy po śniadaniu? - Zapytał Apoloniusz, zdejmując koszulkę.
- Eliksiry i Obronę Przed Czarną Magią.
- Czyli trzeba się wyspać... Dobranoc. - Powiedziałęm i przykryłem się kołdrą, w jakże niespodziewanym kolorze zielonym.

***
cdn

Proszono mnie o wątek Drarry, więc jest. Może niezbyt subtelny, ale jest. Nie narzekać, nie moja wina :P Znowu jakoś krótko, postaram się pisać dłuższe rozdziały. Mam nadzieję, że jest coraz lepiej :)

Z Poważaniem, Autorka.

Rozdział 2

 
http://www.youtube.com/watch?v=obzPPeHgHRQ&list=PLlqVLYX4nLuqT7Ka8fInZoYhkdT91uqDY
(Polecam do słuchania w trakcie czytania ;))



   Atmosfera w przedziale po pewnym czasie z powrotem się ustabilizowała i znów rozmawialiśmy w miarę normalnie.  Zdawałoby się, że zaczęliśmy specjalnie unikać tematów potencjalnie smutnych i przygnębiających, byleby tylko podtrzymać mój dobry humor, co nie bardzo mi się podobało. Nienawidzę, jak ludzie zaczynają mi współczuć. Wtedy, zamiast poczuć się lepiej, czuję się jeszcze gorzej, niczym ofiara losu.
   No dobra, mam matkę potwora, jestem półsierotą i ni z gruszki, ni z pietruszki zostałem wysłany do Hogwartu, który teoretycznie rzecz biorąc powinien istnieć tylko w wyobraźni
J. K. Rowling, ale to nie znaczy, że wszyscy powinni pochylać nade mną główki i mówić jak bardzo jest im przykro z powodu moich krzywd!
   Siedziałem tak naburmuszony, nie odzywając sie do nikogo przez conajmniej 10 minut, kiedy do przedziału wpadł zaaferowany osiemnastolatek, krzycząc coś o tym, że dojeżdżamy. Na pierwszy rzut oka było widać, że to jeden z tych gości w płaszczo-pelerynach, którzy zaganiali nas do pociągu na stacji. Gościu był chyba prefektem, choć nie miałem zupełnej pewności, mimo iż na to by wskazywała naszywka z literką "P" i jego zachowanie. Serię o młodym czarodzieju czytałem co najmniej kilka lat temu i to niezbyt uważnie (Kto by się wtedy spodziewał, że wiedza w niej zawarta będzie mi kiedyś potrzebna? Nie wspominając juz o tym, że absolutnie prawdziwa...), więc nie wszystko dokładnie pamiętałem.
   Dorian poklepał mnie po ramieniu, zwracając tym samym na siebie moją uwagę, i zapytał, czy mam teraz zamiar przebrać się w szkolne szaty. Gorzej, że nie do końca wiedziałem o co mu chodzi. Jeszcze raz przeskanowałem w mózgu całą moja wiedzę na temat H.P.
Miałem nadzieję, że matka mnie odpowiednio wyposażyła, bo inaczej znowu zrobię z siebie idiotę i będę latać po szkole w nieprzepisowym stroju. Że też nie pomyślałem o tym wcześniej.
   Stanąłem na swoim fotelu (Czy ja nigdy nie urosnę?!) i zdjąłem z półki torbę, którą mi macierz łaskawie wręczyła na chwilę przed moją nie do końca spodziewaną deportacją. Na wierzchu leżała kosmetyczka i różdżka w drewnianym pudełku. Rodzicielka już wcześniej mnie zaznajomiła ze wszystkim, co powinienem wiedzieć o tym kawałku drewna (14.5 cala, Winorośl, włókno z serca smoka, giętka) w trakcie swojego totalnie niezrozumiałego i niezwykle zawiłego wykładu. Wyjąłem ją i położyłem obok siebie. Pogrzebałem troszkę głębiej w torbie i znalazłem płaszcz podobny do tego, który miał tamten (chyba) prefekt sprzed kilku minut. Były tam jeszcze jakieś książki, różne niezidentyfikowane przedmioty i list, ale na razie nie za bardzo mnie obchodziły.
   Założyłem płaszcz i wtedy pociąg sie zatrzymał.

***

   Podróż ze stacji do zamku pamiętam jak przez mgłę. Jedyną rzeczą, która się się wybijała we wspomnieniach, były dziwne, czarne konie, które ciągnęły powozy. Później dowiedziałem się, że to testrale, jednak wtedy jakoś nie obchodziło mnie czym są. Jedynym, co mnie wtedy interesowało, był fakt, iż nikt oprócz mnie ich nie widział. Była to kolejna rzecz, która wskazywała na to, że zwariowałem. Jakbym nie wiedział o tym od dawna.
   Kiedy wreszcie stanąłem w tej osławionej Wielkiej Sali (Tia... to jedna z niewielu rzeczy, które pamiętam z lektury H.P.), nie potrafiłem uwierzyć własnym oczom. Wyglądała dużo piękniej i bardziej niesamowicie, niż sobie wyobrażałem (A musicie wiedzieć, że wyobraźnię to ja mam niczego sobie). Jakoś na żywo latające świeczki, sufit pokryty gwiazdami (kiedy zrobiło się tak późno?) i... no to wszystko, wyglądało bardziej magicznie. W tym momencie niemal zupełnie uwierzyłem, że to nie jest tylko wytwór mojego rozszalałego umysłu, że NAPRAWDĘ  jestem czarodziejem.
   Wszyscy uczniowie, ten ogromny nastoletni tłum, zatrzymali się nagle w miejscu. Przy którym stole usiąść? Przecież żadne z nas nie zostało jeszcze przydzielone do któregokolwiek domu, nawet prefekci. Wzrok wszystkich skierował się na mocną starszą kobietę, najzapewniej dyrektorkę tego przybytku.
- Witam Was wszystkich, nowych uczniów naszej szkoły. Jak wiecie, przez ostatnie lata Hogwart był nieczynny, a było to spowodowane wojną i zniszczeniami, które sprowadziła.
Teraz musimy zacząć wszystko od nowa. Nazywam się Minerwa McGonagall i jestem dyrektorką Szkoły magii i czarodziejstwa Hogwart i zrobię wszystko, byście opuścili tą placówkę, będąc doskonale przygotowanymi do dorosłego życia, bez względu na to ile mieliście lat, rozpoczynając naukę magii. - Przerwała na chwilę i spojrzała po twarzach starszych uczniów. - Teraz pora na tiarę przydziału.
   - Ja pewnikiem będę w Slytherinie. - Szepnął mi niespodziewanie do ucha Dorian, a mnie przeszły dreszcze.
- Nie rób tak. - fuknąłem na niego. - Ja tam w sumie nie wiem, gdzie będę. Mówiłem ci przecież.
  Jakiś blady profesor co i rusz wykrzykiwał nazwiska alfabetycznie, zaczynając od młodszych uczniów. Stoły powolutku sie zapełniały, a nastoletnia chmara nieprzydzielonych topniała w oczach. HUFFLEPUFF, RAVENCLAW, GRYFFINDOR, SLYTHERIN wrzeszczała Tiara, a ja coraz bardziej traciłem pewność siebie. Niby mi to tam zwisało, ale co jeśli...
   - DORIAN BLACKHOLE! - Krzyknął blady czarodziej i brunet zbliżył się do Tiary. Ta nawet nie do końca dotknęła jego głowy, rozległo się głośne "SLYTHERIN".
   Szczęściarz, trafił tam gdzie chciał. Mrugnął do mnie i poszedł do swojego stołu. Pokazałem mu język i splotłem ręce na piersi. Niech nie myśli sobie, że sie boję, czy coś. Jestem zupełnie spokojny, może z lekka poirytowany tylko..
   Po kilkunastu minutach usłyszałem "MONA VINEGARDEN" i "RAVENCLAW" i już wiedziałem, że jestem następny.
- FREDRICK WHITEHALL!
Przepchnąłem się przed osoby stojące przede mną i skierowałem kroki ku wyświechtanemu kapeluszowi, który leżał sobie na zwykłym, drewnianym stołku. Blady profesor wziął tiarę w dłonie i kiedy usiadłem, wsadził mi ją na łeb. I tak siedziałem chwilę, zanim Tiara zechciała się łaskawie odezwać, czując na sobie wzrok całej Wielkiej Sali.
   - Jesteś bardzo interesującym, młodym czarodziejem... Tylko raz zdarzył mi sie taki problem z przydzieleniemkogoś  do domu, taki jaki mam teraz z Tobą. A ty gdzie chciałbyś być?
"Nie wiem", odpowiedziałem głosowi, który rozbrzmiewał w mojej głowie, "Naprawdę nie wiem".
- Masz zadatki na kogoś wielkiego... nie mam już wątpliwości... - powiedziała jakby do siebie, a na głos wykrzyczała: "SLYTHERIN"!
Odetchnąłem z ulgą. Przynajmniej będę w domu z kimś, kogo w miarę znam. Z wielkim uśmiechem na twarzy usiadłem obok Doriana przy stole Ślizgonów. Po mnie zawezwany do przydziału został Rafael i ku naszemu zdumieniu, przydzielony do Hufflepuffu.
   - Wiesz, że tamten blady gościu, to Draco Malfoy? - Wyszeptał mi do ucha Dorian.
- Yhm... I co z tego?
- Nie wiesz? Ten gościu był śmierciożercą. Został uniewinniony tylko dzięki  wsparciu Ministra. Podobno są ze sobą teraz bardzo blisko. - Uśmiechnął sie łobuzersko. - Teraz jest nauczycielem eliksirów i opiekunem naszego domu.
   Jeszcze raz spojrzałem na bladego blondyna. Był szczupły i niewiele wyższy ode mnie, nie wyglądał na więcej, niż dwadzieścia kilka lat.
- To... fajnie?
   W tym momencie przydział się skończył, Dyrektorka powiedziała jeszcze kilka słów i na stołach pojawiła się niesamowita ilość jedzenia. Puddingi, zupy, indyk, kaczka, kurczak, tłuczone ziemniaki, sałatki, surówki, ryż... Wszystko, czego dusza zapragnie! Wziąłem na talerz trochę kaczki w sosie malinowym i wypiłem coś, co zidentyfikowałem jako przerażająco słodki sok dyniowy. Co jak co, ale żarcie mieli fantastyczne.
   - Spodziewałeś się, że Rafcio zostani Puchonem? - zapytałem bruneta, zajadającego z wielkim smakiem ogromny kawał ciasta czekoladowego z wiśniami.
- yhm... w gruncie rzeczy... to Rafek ma... złote serce. - Odpowiedział mi między kęsami. Ja nie rozumiem jak on może jeść tak kaloryczne rzeczy i być tak przeraźliwie chudym. Odłożył widelec i spojrzał mi w oczy. - Jest lojalnym przyjacielem, chociaż nie grzeszy gadatliwością.
 - A Mona? Nie wyglądała na jakąś superinteligentną... - Wyraziłem wątpliwość co do słuszności przydziału. No bo w sumie, ja chyba też nie bardzo pasowałem do Slyherinu, a co dopiero tamta tapeciara w Ravenclawie?
- Nie bluźnij! Mona jest geniuszem, serio.  Nie ma żadnych wątpliwości, ona jest prawdziwą Krukonką. Może wygląda jak jakaś głupawa blondynka, ale wie dużo więcej niż my razem wzięci.
- Niezłych masz przyjaciół...
- No... są zajebiści, nie? Znam ich od małego. - uśmiechnął się i poprawił kucyk. Miał włosy nawet dłuższe niż Mona, tego samego koloru co jego oczy. Ta wszechobecna czerń kontrastowała u niego z mlecznobiałą cerą, której nieco mu zazdrościłem. Ja niby też miałem jasną skórę, ale miałem okropną skłonność do krwistoczerwonych rumieńców. Wkurzające.
   Jakoś nie byłem zbyt głodny, więc nie zjadłem nic więcej. Czekałem już tylko aż uczta się skończy i Profesor Malfoy pokaże nam gdzie jest nasze dormitorium.

***
cdn
 
Tym razem rozdział trochę krótszy, Ale chyba nie jest tak źle, c'nie? Proszę o komentarze :)

z poważaniem, Autorka